MARYJA, ORĘDOWNICZKA LUDU BOŻEGO

„Pod Twoją obronę uciekamy się, Święta Boża Rodzicielko, naszymi prośbami racz nie gardzić w potrzebach naszych, ale od wszelakich złych przygód racz nas zawsze wybawiać, Panno chwalebna i błogosławiona...”

W tej starodawnej modlitwie do Matki Bożej pochodzącej z około trzeciego wieku²⁵⁵, wczesny Kościół Chrystusa okazywał swą serdeczną wiarę we wstawienniczą moc Maryi, zwracając się do Niej o pomoc i opiekę w niebezpieczeństwach i przeciwnościach. Sobór Watykański Drugi mówi, że od najwcześniejszych czasów Kościół czcił Maryję „pod której obronę uciekają się w modlitwach wierni we wszystkich swoich potrzebach”²⁵⁶. Sobór także podtrzymuje starodawny zwyczaj wzywania Maryi o pomoc w czasach niebezpieczeństw, pod wezwaniem, które wyraża jej wstawienniczą rolę: „Dlatego to do Błogosławionej Dziewicy stosuje się w Kościele tytuł Orędowniczki”²⁵⁷.

Współodkupicielka, która w jedyny sposób uczestniczyła z Odkupicielem w uzyskiwaniu łask odkupienia, zachowuje swoją zbawczą rolę przez rozdawanie łask odkupienia z Pośrednikiem i Uświęcicielem. Część tej pośredniczącej roli Maryi w przemożnym Bożym dramacie zbawienia obejmuje opatrznościowe zadanie Orędowniczki ludu Bożego. Równolegle z przekazywaniem łask odkupienia rodzinie ludzkiej, Maryja także działa jako wstawiająca się orędowniczka ludu Bożego w ich powrocie do Boga. Maryja nie tylko przekazuje łaski Boże ludziom, jako Pośredniczka, ale także przekazuje Bogu prośby rodziny ludzkiej, jako pokorna służebnica obydwu. Maryja wstawia się do Boga Ojca przez Syna i w Duchu Świętym w imieniu ludzkości jako nasza Orędowniczka, zwłaszcza w czasach niebezpieczeństw i trudności.

Rola Królowej Matki w Starym Testamencie

(1 Krl 2, 12-20, 2 Krl 11, 24; Prz 31, 8, 9)

Autentyczną zapowiedź roli Matki Jezusa, jako Orędowniczki Ludu Bożego, możemy dostrzec w postaci Królowej Matki²⁵⁸ Starego Testamentu. Był to urząd sprawowany przez matki wielkich królów Izraelskich z rodu Dawida.

W królestwie Izraela, matka króla (Heb. Gebirah, dosłownie „wielka Pani”²⁵⁹) dzierżyła wysoki urząd Królowej Matki. Ze względu na to, że królowie Izraela zwykle miewali po kilka żon, królową państwa zostawała matka króla z racji familijnych. Gebirah albo „Pani” królestwa pomagała królowi w rządzeniu królestwem dzierżąc wysoki urząd królowej matki (por. 2 Krl 11, 3; 1 Krl 2, 19; 1 Krl 15, 9-13; Jr 13, 18-20).

Urząd i powaga królowej matki z racji jej bliskiego związku z królem czynił ją najpotężniejszą orędowniczką wobec króla, w sprawach ludu. Orędownik w rozumieniu Starego Testamentu, to osoba powołana by występować w sprawach potrzeb innych, zwłaszcza w sądzie²⁶⁰; i niczyje wstawiennictwo nie miało większego znaczenia u króla aniżeli królowej matki, która czasami zasiadała na tronie po prawiej ręce króla (por..1.Krl 2,.19-20). Królowa Matka spełniała także funkcję doradcy króla w sprawach królestwa (por. Prz 31, 8-9; 2 Krn 22, 2-4)²⁶¹.

Uznana rola królowej matki jako orędowniczki u króla okazuje się w natychmiastowej odpowiedzi króla Salomona swojej matce, Batszebie, na prośbę, którą królowa wniosła w sprawie jednego z poddanych: „Wtedy król wstał na jej spotkanie, oddał jej pokłon, a potem usiadł na swym tronie. A wtedy postawiono tron dla matki króla, aby usiadła po jego prawej ręce. Ona wtedy powiedziała mu: 'Mam do ciebie jedną małą prośbę. Nie odmawiaj mi!' A król jej odrzekł: 'Proś, moja matko, bo tobie nie będę odmawiał'”(1 Krl 2, 19-20)²⁶².

W Starym Testamencie, obraz i rola królowej matki, „wielkiej Pani”, jako orędowniczki ludu królestwa wobec króla proroczo zapowiada rolę wielkiej Królowej Matki i Pani Nowego Testamentu. To właśnie Maryja z Nazaretu staje się Królową i Matką w Królestwie Bożym, jako Matka Chrystusa, Króla wszystkich Narodów²⁶³. Niewiasta u stóp Krzyża (por..J.19,.26) staje się Wielką Panią (Domina) z Panem i Królem, i dlatego będzie Orędowniczką i Królową Ludu Bożego, z nieba, gdzie Ona jest „Niewiastą, obleczoną w słońce... a na Jej głowie wieniec z gwiazd dwunastu”(Ap 12, 1).

Apokalipsa 12, 1 – Orędowniczka

i Królowa Ludu Bożego

Rola Matki Jezusa, Wielkiej Niewiasty i Pani z Panem Panów (Ap.19, 16) obejmuje całe pisane Słowo Boże, od Księgi Rodzaju do Apokalipsy, w Jej ścisłym zjednoczeniu z Chrystusem i Kościołem: „W ten sposób Ta, która... została wprowadzona w tajemnicę Chrystusa, by być Jego Matką... przez Kościół pozostaje w tej tajemnicy jako owa niewiasta, na którą wskazuje Księga Rodzaju u początku, Apokalipsa zaś u kresu dziejów zbawienia”²⁶⁴. Opatrznościowy urząd Maryi, jako Królowej Matki i Orędowniczki w Królestwie Chrystusa, którym jest Kościół, można zobaczyć na stronach Nowego Testamentu.

Królowa Matka i Orędowniczka w

Nowym Królestwie Chrystusa

(Łk 1, 32; Łk 1, 44; J 2, 3; J 19, 26; Ap 12, 1)

W encyklice o powszechnej Królewskości Maryi²⁶⁵, papież Pius XII mówi: „...pierwszym, który głosem z nieba ogłosił królewską godność Maryi był sam Archanioł Gabriel”²⁶⁶.

Anielski posłaniec Boga pierwszy mówi o godności nowej Królowej Matki i Orędowniczki, zwiastując Maryi, młodej dziewicy z domu Dawida, że Ona pocznie dziecię, które otrzyma tron Dawida, a królestwo tego nowego króla będzie trwało na zawsze: „Będzie On wielki i będzie nazwany Synem Najwyższego, a Pan Bóg da Mu tron Jego ojca, Dawida. Będzie panował nad domem Jakuba na wieki, a Jego panowaniu nie będzie końca” (Łk 1, 32-33).

Godność Maryi, Królowej Matki i Orędowniczki u Chrystusa, Nowego Króla, została uznana także w słowach Jej krewnej, Elżbiety: „A skądże mi to, że Matka mojego Pana przychodzi do mnie?” (Łk.1,.44). Tytuł, „Matka mojego Pana”, w języku dworu dawnego Izraela, odnosił się do matki panującego króla, którego tytułowano: „Mój Pan”²⁶⁷. Elżbieta, jako dobra Izraelitka i córka Abrahama, pod natchnieniem i mocą Ducha świętego (por..Łk.1,.41-42) mówi o nowym urzędzie Maryi, Królowej i Orędowniczki. Mocą Ducha Świętego Maryja jest uznana nową Panią nowego Królestwa.

Królowa, Matka Pana, objawia swą rolę Orędowniczki ludu u Króla na weselu w Kanie (por..J,.2,.1-11). W szczególnej potrzebie gospodarzy i gości weselnych Pani wstawia się do Pana za ludem (z zaufaniem przewyższającym królowej matki Batszeby u króla Salomona): „A kiedy zabrakło wina, Matka Jezusa mówi do Niego: 'Nie mają już wina.' Jezus Jej odpowiedział: 'Czyż to moja lub Twoja sprawa, Niewiasto? Czyż jeszcze nie nadeszła godzina moja?' Wtedy Matka Jego powiedziała do sług: 'Zróbcie wszystko, cokolwiek wam powie'” (J.2,.3-5). I znów Maryja, w swoim udziale w odkupieńczej misji swojego Syna, jest nazwana Niewiastą, a Orędowniczka jest niezawodna w swym wstawiennictwie u swego Królewskiego Syna w potrzebach ludu (por. J.2,.8-10). Maryja jest „rzecznikiem woli Syna”²⁶⁸, i Ona jest „świadoma, że jako Matka może – lub nawet więcej: ma prawo – powiedzieć Synowi o potrzebach ludzi”²⁶⁹ jako Orędowniczka.

Objawienie Maryi, jako Królowej i Orędowniczki ludu Bożego jest doprowadzone do biblijnego uwieńczenia w ostatniej Księdze Pisma Świętego. „Potem wielki znak się ukazał na niebie: Niewiasta obleczona w słońce i księżyc pod jej stopami, a na jej głowie wieniec z gwiazd dwunastu” (Ap 12, 1).

Maryja jest jedyną Niewiastą, która zrodzi Chrystusa Króla, „który wszystkie narody będzie pasł rózgą żelazną” (Ap.12,.5). Ona jest Niewiastą zapowiedzianą w Księdze Rodzaju, która będzie walczyć ze smokiem-wężem w swej misji razem z Synem Zbawicielem (por..Rdz.3, 15; Ap.12,.3-7). Jak Dziecię (por..Ap.12,.5) odnosi się do osoby Jezusa, tak też niewiasta, która porodziła syna (por..Ap.12,.5) odnosi się do osoby Maryi²⁷⁰. Papież Paweł VI na początku swego Maryjnego Listu Apostolskiego, zatytułowanego Signum magnum, stwierdza: „Wielki znak, który św. Jan ujrzał na niebie, 'niewiasta obleczona w słońce' jest interpretowany przez świętą Liturgię, nie bezpodstawnie, jako odnoszący się do Przenajświętszej Maryi, Matki wszystkich ludzi z łaski Chrystusa Odkupiciela”²⁷¹.

Maryja, Królowa Matka i Orędowniczka, jest ukoronowana dwunastoma gwiazdami (por..Ap.12,.1), które symbolizują tak dwanaście pokoleń Izraela jak i dwunastu apostołów nowego Królestwa. Niewiasta z Apokalipsy to tak Maryja jak i Kościół²⁷², co wyraża ścisłą i organiczną jedność typiczną pomiędzy Córą Syjonu i nowym Izraelem. Jak zauważa Scheeben: „Wobec czego niebieska chwała niewiasty, wyrażona w wielkim znaku, na pierwszym miejscu musi być odniesiona do Maryi, która była zapowiedziana przez Izajasza jako znak boży (por..Iz.7, 14).  Rysy objawienia są zapożyczone od Maryi, Maryja wzięta jest nie jako tylko zwykły przykład, albo nawet jako pierwowzór Kościoła, ale jako pierwowzór, który jest organicznie złączony z Kościołem, do niego zasadniczo się odnosi, przedstawia go, a także działa tak w nim, jak i przez niego”²⁷³.

Na zakończenie swego ziemskiego życia i po swym chwalebnym Wniebowzięciu, Córa Syjonu, ze względu na swe uczestnictwo w zdobywaniu Królestwa, razem z Odkupującym Zbawicielem u stóp Krzyża (por..J.19,.26), została ukoronowana jako Królowa w Królestwie Bożym. Sobór Watykański Drugi mówi: „Niepokalana Dziewica, zachowana wolną od wszelkiej skazy winy pierworodnej, dopełniwszy biegu życia ziemskiego z ciałem i duszą wzięta została do chwały niebieskiej i wywyższona przez Pana jako Królowa wszystkiego, aby bardziej upodobniła się do Syna swego, Pana panujących (por..Ap.19,.16) oraz zwycięzcy grzechu i śmierci”²⁷⁴. Jak Chrystus jest prawdziwym Królem i Panem Wszystkich Narodów (por..Ap.5,.9,.10; Ap.15,.4; Ap.19,.6), Maryja, Matka Króla i Wspołodkupicielka w zwycięstwie Odkupiciela, stała się Królową Matką, Gebirah, wielką Matkq i Panią Wszystkich Narodów.

Ale rola Maryi, jako powszechnej Orędowniczki ludu Bożego, nie ustaje wraz z Jej chwalebnym Wniebowzięciem i ukoronowaniem jako Królowej, ale raczej ostatecznie się zaczyna. Sobór orzeka: „Dzięki swej macierzyńskiej miłości opiekuje się braćmi Syna swego, pielgrzymującymi jeszcze i narażonymi na trudy i niebezpieczeństwa, póki nie zostaną doprowadzeni do szczęśliwej ojczyzny”²⁷⁵.

Ojcowie Kościoła i Maryja Orędowniczka

Wczesny Kościół szybko potwierdził i wykorzystał rolę Maryi jako Orędowniczki w Bożym dramacie ludzkiego zbawienia. Około drugiego wieku, św. Ireneusz mówi o wstawiennictwie Maryi u Boga za Ewą, pierwszą matką żyjących, która, wskutek nieposłuszeństwa znalazła się w potrzebie wstawienniczej pomocy innej osoby: „Podczas gdy Ewa nie posłuchała Boga, Maryja, została nakłoniona do posłuszeństwa Bogu, aby Dziewica Maryja mogła stać się Orędowniczką (advocata) dziewicy Ewy”²⁷⁶. Św. Efrem nazywał Maryję „przyjacielską orędowniczką grzeszników”²⁷⁷.

Św. Herman z Konstantynopola opisuje rolę Maryi Orędowniczki jako największej wstawienniczej obrończyni i opiekunki grzeszników po Chrystusie:  „I kto, oprócz Twojego Jezusa, stara się tak troskliwie o nasze dobro, jak Ty (Maryjo)? Kto broni nas w pokusach, jakie nas trapią, jak Ty nas bronisz? Kto jak Ty, opiekuje się grzesznikami, jakoby walcząc w ich imieniu?”²⁷⁸. W szóstym wieku, św. Romanus maluje obraz Matki Jezusa, która, jako orędowniczka u Chrystusa, mówi do naszych pierwszych rodziców: „Przestańcie lamentować, ja będę waszą orędowniczką u mojego Syna”²⁷⁹.

Św. Bernard z Clairvaux w prosty sposób ukazywał rolę Maryi, jako orędowniczki ludzkości u Chrystusa, mówiąc: „Chcesz mieć orędownika u Niego (Chrystusa)... uciekaj się do Maryi”; a także: „Pani nasza, Pośredniczko nasza, Orędowniczko nasza, pojednaj nas ze swoim Synem, polecaj nas swojemu Synowi, przedstawiaj nas swojemu Synowi”²⁸⁰. To właśnie Orędowniczka przedstawia nas swojemu Synowi, wstawiając się za ludzką rodziną i uzyskując dla nas łaski zbawienia, jak wspomina o tym wielka antyfona liturgiczna z dwunastego wieku, Salve Regina: „Do Ciebie wołamy wygnańcy, synowie Ewy, do Ciebie wzdychamy jęcząc i płacząc na tym łez padole. Przeto, Orędowniczko nasza, one miłosierne oczy Twoje na nas zwróć, a Jezusa, błogosławiony owoc żywota Twojego, po tym wygnaniu nam okaż. O łaskawa, o litościwa, o słodka Panno Maryjo”²⁸¹.

Papieskie nauczanie o Maryi, Orędowniczce Ludu Bożego

Autorytatywne nauczanie papieskiego Magisterium podejmuje i prowadzi dalej historyczne uznanie i rozwój doktrynalny roli Maryi jako Orędowniczki Ludu Bożego. Od szesnastego wieku papieże wielokrotnie mówili o Maryji jako o „naszej Orędowniczce”²⁸² u Chrystusa w imieniu wiernych.

W papieskich nauczaniach ostatnich dwóch wieków znajduje się najpełniejsze uznanie i oficjalne nauczanie o skrypturystycznej i patrystycznej roli Matki Jezusa jako Orędowniczki ludu Bożego.

Papież Pius VII, na przełomie dzewiętnastego wieku, uczy o szczególnej matczynej roli Maryi, Orędowniczki u swego Syna, aby się wstawiała za ludzkością: „Podczas gdy modlitwy tych co są w niebie mogą, zapewne, liczyć na jakieś względy w czujnych oczach Boga, modlitwy Maryi swoją pewność pokładają w prawach matki. Dlatego, gdy zbliża się do tronu swego boskiego Syna, to jako Orędowniczka blaga, jako Służebnica prosi, jako Matka, rozkazuje”²⁸³. Orędownictwo Królowej Matki u swego Syna Króla zaprawdę przewyższa wszystkich innych świętych.

Papież św. Pius X stanowczo stwierdza rolę Maryi jako Królowej i Orędowniczki u tronu Boga w imieniu Ludu Bożego, w modlitwie, jaką sam ułożył na pięćdziesiątą rocznicę papieskiej definicji Niepokalanego Poczęcia: „O Błogosławiona Matko, Królowo i Orędowniczko nasza  zbierz razem nasze modlitwy (nasze serca zjednoczone z Twoim) i błagamy Cię, przedstaw je przed tronem Boga.... abyśmy mogli osiągnąć bramy zbawienia”²⁸⁴.

Papież Pius XI mówi o rolach Maryi Pośredniczki łaski, Orędowniczki grzeszników, jako o dopełniających zadaniach, jakie otrzymała od swego Syna: „...ufając Jej wstawiennictwu u Chrystusa, naszego Pana, który, chociaż będąc jedynym Pośrednikiem między Bogiem i człowiekiem, chciał jednak uczynić swoją Matkę Orędowniczką grzeszników, a także rozdawczynią i pośredniczką łaski”²⁸⁵. Jej funkcje jako Pośredniczki wszystkich łask i Orędowniczki wiernych, są ściśle złączone, bo, jak mówi Pius XI, obydwie mają ścisły związek z Jej stosunkiem do nas, jako Matki: „Tylko Bóg daje łaskę według miary, jaką, w swej nieskończonej mądrości, przewiduje. Ale chociaź ta łaska pochodzi od Boga, dawana jest przez Maryję, naszą orędowniczkę i pośredniczkę, ponieważ macierzyńskie uczucia z jednej strony, znajdują oddźwięk w dziecięcym przywiązaniu z drugiej. Ze znanym poetą możemy powiedzieć o Maryi 'Kto pragnie łaski, a nie ucieka się do Ciebie, jest podobny do ptaka, który usiłuje latać bez skrzydeł'. Bóg daje łaskę; Maryja uzyskuje i rozdaje ją”²⁸⁶.

Dalej Pius XI zwraca się do młodzieży otoczonej tak wielu niebezpieczeństwami i przeszkodami w drodze do Boga, aby Maryję uczyniła swoją prawdziwą Orędowniczką u Boga, na całe swoje życie i na godzinę śmierci: „Koniecznie musimy pragnąć, aby dzisiejsza młodzież, otoczona zbyt wieloma niebezpieczeństwami, nabożeństwo do Maryi uczyniła przeważającą myślą swojego całego życia. Przez wytrwałą modlitwę uczyńmy Maryję naszą codzienną Pośredniczką, naszą prawdziwą Orędowniczką. Na tej drodze możemy mieć nadzieję, że Ona sama, wzięta do chwały niebieskiej, będzie naszą orędowniczką przed Bożą dobrocią i miłosierdziem w godzinie naszego zejścia”²⁸⁷.

Pius XII wyjaśnia działanie Maryi, Orędowniczki w Jej orędowniczej i pojednawczej roli u swego Syna, w sprawie grzeszników: „Nasza Orędowniczka, stojąca między Bogiem i grzesznikiem, podejmuje się wzywać łaskawości Sędziego, aby ułagodzić Jego sprawiedliwość, poruszyć serce grzesznika i przezwyciężyć jego upór”²⁸⁸. Dla Piusa XII, Maryja jest całkowicie naszą „Królową i najbardziej miłującą Orędowniczką, Pośredniczką wszystkich lask, rozdawczynią Jego skarbów!”²⁸⁹.

Sobór Watykański Drugi potwierdza bogatą tradycję Kościoła, wyznając słuszność wzywania Maryi pod tytułem „Orędowniczki”²⁹⁰. W zakończeniu Konstytucji Dogmatycznej o Kościele, Sobór wzywa przemożnego wstawiennictwa Maryi u Jej Syna, w sprawie istotnego i koniecznego celu autentycznego ekumenizmu i zjednoczenia wszystkich narodów w jeden Lud Boży: „Niechaj wszyscy chrześcijanie błagają wytrwale Matkę Boga i Matkę ludzi, aby Ona, która modlitwami swymi wspierała początki Kościoła, także i teraz w niebie, wywyższona ponad wszystkich świętych i aniołów, we wspólnocie wszystkich Świętych wstawiała się u Syna swego, dopóki wszystkie rodziny ludów, zarówno tych, które noszą zaszczytne imię chrześcijańskie, jak i tych, co nie znają jeszcze swojego Zbawiciela, nie zespolą się szczęśliwie w pokoju i zgodzie w jeden Lud Boży na chwałę Przenajświętszej i nierozdzielnej Trójcy”²⁹¹.

Papież Jan Paweł II, razem z papieskim potwierdzeniem tytułu i roli Maryi jako Orędowniczki²⁹², idzie za przykładem Soboru, aby uznać jedyną wstawienniczą moc Maryi u Boga w sprawie ważnej dzisiejszej potrzeby zjednoczenia wszystkich chrześcijan i wszystkich narodów w jeden Lud Boży. Szczególna możność Maryi wstawiania się za jednością chrześcijan wynika z Jej współodkupieńczej roli cierpienia za Kościół na Kalwarii, a także z wewnętrznego pragnienia matki, aby zjednoczyć wszystkie swoje dzieci: „Cierpiąc za Kościół, Maryja zasłużyła, aby stać się matką wszystkich uczniów swojego Syna, matką ich jedności... Kościół rozpoznaje w Niej matkę, która czuwa nad jego rozwojem i nie przestaje wstawiać się u swego Syna, aby uzyskać dla chrześcijan głębszą skłonność do wiary, do nadziei, do miłości. Maryja stara się popierać największą możliwie jedność chrześcijan, bo matka stara się zapewnić zgodę między Jej dziećmi. Nie istnieje większe ekumeniczne serce, albo gorliwsze serce, niż serce Maryi.

Do tej doskonalej matki, Kościoł znajduje ucieczkę we wszystkich swoich trudnościach”²⁹³.

Zaprawdę, jedynie w potężnym wstawiennictwie Maryi, do której wzywa papież wszystkich chrześcijan, aby Ją uznali, jako „naszq wspólną Matkę”, możemy mieć nadzieję na autentyczną jedność dzieci Bożych w jednym Kościele Chrystusowym: „Dlaczego więc nie mielibyśmy wszyscy razem patrzeć na Nią jako na naszą wspólną Matkę, która modli się o jedność rodziny Bożej i która wszystkim 'przoduje' na czele długiego orszaku świadków wiary w jedynego Pana, Syna Bożego, poczętego w Jej dziewiczym łonie za sprawą Ducha Świętego?”²⁹⁴. Jedynie mocą Ducha Świętego, wybłaganą przez Orędowniczkę, może zostać ustanowiona taka jedność chrześcijan, kiedy wszystkie dzieci Boże będą mogły, jednym głosem wzywać Maryję jako naszą wspólną Matkę.

Ap 22, 17 – Duch i Orędowniczka Ludu Bożego Dzisiaj

„A Duch i Oblubienica mówią 'przyjdź'” (Ap.22,.17). Te natchnione słowa z ostatnich zdań Pisma Świętego powinny zapalić w sercach Ludu Bożego pełne nadziei zaufanie do bieżącego zbawczego działania Ducha Świętego i Maryi, jego Niepokalanej Oblubienicy, w ich teraźniejszej misji orędownictwa za Kościół dzisiejszy.

Warto zauważyć, że biblijne słowo orędownik, (gr. paracletos, dosłownie „wezwany do pomocy”)²⁹⁵, użyte przez Jezusa na Ostatniej Wieczerzy, odnosi się do nadchodzącej pomocy Ducha świętego dla przyszłego Kościoła (por..J.15,.26). Późniejsze stosowanie tego samego słowa na określenie wstawienniczej pomocy Maryi u Boga za ludzkością, jak to było w użyciu Ojców Kościoła²⁹⁶ dalej wskazuje na bliski związek Ducha i Orędowniczki w misji niebieskiego wstawiennictwa według wniosku Ojców wczesnego Kościoła. Jak zauważa Scheeben, tytuł Orędowniczka „jest prawie wyłącznie stosowany do Maryi, a nie do Świętych. Ze względu na jego szerokie znaczenie i ponieważ jest to biblijne imię własne Ducha Świętego, zawiera w sobie też specjalną konsekrację. Dlatego jest szczególnie właściwe Maryi tym bardziej, że z racji specjalnego związku z Nim, Duch Święty jednoczy się z prośbami Maryi niewymownymi westchnieniami”²⁹⁷.

Ścisłe zjednoczenie Ducha Świętego i Maryi jest widoczne w określeniach roli Maryi jako Orędowniczki, pośredniczącej od ludzkości do Boga, podobnie jak to było widoczne w roli Maryi jako Pośredniczki od Boga do ludzkości²⁹⁸. Wkład św. Maksymiliana Kolbe daje teologiczną podstawę dla roli Maryi jako Orędowniczki wstawiającej się do Boga w imieniu ludzkości w nieodłącznym zjednoczeniu z Duchem Świętym.

Święty Maksymilian Kolbe wyjaśnia rolę Maryi w akcji Boga i reakcji ludzkości w ten sposób: „Każdej akcji odpowiada reakcja. Reakcja jest owocem akcji. Bóg Ojciec jest pierwszą Zasadą i Ostatecznym celem. Niepokalana jest pełna łaski; nie ma łaski, której by jej brakowało. Droga łaski jest zawsze ta sama – akcja: od Ojca przez Syna i w Duchu Świętym (i przez) Niepokalaną; następnie odwrotna reakcja: od stworzeń, przez Niepokalaną, (w) Duchu Swiętym i (do) Chrystusa i z powrotem do Ojca”²⁹⁹.

Maryja więc jest na końcu tego uświęcającego działania Bożego (jako Pośredniczka wszystkich łask) i na początku rodziny ludzkiej z powrotem do Boga (jako Orędowniczka Ludu Bożego). Maryja nie jest ani celem ani punktem początkowym działania Bożego w stosunku do ludzkości, ale w obydwu punktach Jej obecność jest pomocnicza ze względu na Jej ścisłe zjednoczenie z Duchem Świętym³⁰⁰.

To zjednoczenie Ducha i Oblubienicy w posłannictwie orędownictwa widzimy w czasie biblijnego wydarzenia Zielonych Świąt. Zadaniem Maryi, Orędowniczki Ludu Bożego jest upraszać zstąpienie Ducha Świętego, Pocieszyciela, w czasach szczególnych potrzeb Kościoła. Ona spełnia zadanie pomocnego wstawiennictwa upraszając Ducha aby zstąpił na pierwszych uczniów Pana i będzie kontynuować tę orędowniczą rolę z Duchem, dla Kościoła. Jak wskazuje Jan Paweł II, przytaczając słowa Soboru: „Widzimy Maryję (Dz.1,.4) błagającą w modlitwach o dar Ducha, który podczas zwiastowania już Ją był zacienił. Tak więc w ekonomii łaski, sprawowanej pod działaniem Ducha Świętego, zachodzi szczególna odpowiedniość pomiędzy momentem Wcielenia Słowa, a momentem narodzin Kościoła. Osobą, która łączy te dwa momenty, jest Maryja: Maryja w Nazarecie i Maryja w wieczerniku Zielonych Świąt. W obu wypadkach Jej obecność w sposób dyskretny, a równocześnie wymowny – ukazuje drogę 'narodzin z Ducha'. W ten sposób Maryja, obecna w tajemnicy Chrystusa jako Matka, staje się – z woli Syna i za sprawą Ducha Świętego – obecna w tajemnicy Kościoła. Jest to nadal obecność macierzyńska, jak potwierdzają słowa wypowiedziane na Krzyżu: 'Niewiasto, oto syn Twój'; 'Oto Matka twoja'”³⁰¹.

Rola Maryi jako Orędowniczki, upraszającej pomoc Ducha Świętego dla Kościoła w czasach trudnych, będzie trwała, aż do drugiego przyjścia Chrystusa, do czasu, który „zna tylko Ojciec” (por..Mk.13,.32). Św. Ludwik Maria Grignon de Montfort, wyróżniony przez papieża Jana Pawła II wsród wielu świadków i nauczycieli, za jego wyjątkowy wkład do „autentycznej duchowości maryjnej”³⁰², wymownie opisuje wzrastający owoc działania Ducha Świętego i Maryi w członkach Mistycznego Ciała Chrystusa, działania wstawienniczego i uświęcającego, które będzie trwało aż do końca świata: „Bóg Duch Święty... stał się owocny przez Maryję, swoją oblubienicę. To z Nią, w Niej i przez Nią, sprawił swoje największe arcydzieło, jest to Bóg który stał się człowiekiem; i dzień po dniu, aż do końca świata powoduje On powstawanie predestynowanych członków Ciała tej uwielbionej Głowy. Dlatego więc On, Duch Święty, im bardziej znajduje Maryję, swoją drogą i nierozdzielną Oblubienicę, w jakiejkolwiek duszy, tym bardziej staje się aktywny i potężny w wypełnianiu tej duszy Jezusem Chrystusem i w oddawaniu tej duszy Jezusowi Chrystusowi... Maryja razem z Duchem Świętym sprawiła największe dzieło, jakie kiedykolwiek było lub kiedykolwiek będzie – Boga-człowieka: i nadal wciąż sprawiać będzie największych świętych jacy będą przy końcu świata. Formowanie i wychowanie wielkich Świętych, jacy mają przyjść przy końcu świata jest Jej zastrzeżone”³⁰³.

Jan Paweł II potwierdza istotną rolę Maryi w przygotowywaniu ludu Bożego na drugie przyjście Chrystusa przez jej specjalne pośrednictwo i jako „Pośredniczki miłosierdzia„: „Jeśli jako dziewicza Matka była szczególnie z Nim zjednoczona w Jego pierwszym przyjściu, to poprzez stałą z Nim współpracę będzie tak samo zjednoczona w oczekiwaniu drugiego przyjścia... ma też to zadanie, właśnie Matki, pośredniczki łaski, w tym ostatecznym przyjściu, kiedy 'będą ożywieni wszyscy', którzy należą do Chrystusa kiedy 'jako ostatni wróg zostanie pokonana śmierć'” (1.Kor.15,.26)³⁰⁴. A ponieważ rola Maryi, jako Orędowniczki, jest nieodłączna od boskiego działania Ducha, to właśnie Duch i Oblubienica będą tymi, którzy wspólnie przygotują świat na chwalebny powrót Chrystusa Króla (por..Mt 16,.27; Mk.13,.26; 1.Tes.4,.15-17) i znów zawołają „Przyjdź” (Ap.22, 17).

Zaprawdę jednak, nie tylko przy drugim przyjściu Chrystusa, ale kiedykolwiek przychodzą na Kościół trudne czasy, Duch i Orędowniczka są wzywani na pomoc Ludowi Bożemu. Jest rzeczą oczywistą, że w naszych czasach, Kościołowi i światu nie brakuje poważnych niebezpieczeństw i prób. Jan Paweł II niejednokrotnie zwracał uwagę na niespokojne czasy dzisiejszego Kościoła i świata, oraz na nowe niebezpieczeństwa zagrażające dzisiejszej ludzkości³⁰⁵.

W swojej encyklice O Bożym Miłosierdziu, nasz Ojciec Święty wyraża poważne zatroskanie o dzisiejszy świat: „Odwołujmy się do tej miłości, która ma cechy macierzyńskie, i na podobieństwo matki idzie za każdym dzieckiem, za każdą zbłąkaną owcą, choćby tych zbłąkań było miliony, choćby nieprawość przeważała w świecie nad uczciwością, choćby zasługiwała za swoje grzechy na jakiś współczesny 'potop'... I jeśli ktokolwiek ze współczesnych nie podziela tej wiary i nadziei, która każe mi, jako słudze Chrystusa i szafarzowi tajemnic Bożych wołać w tej godzinie dziejów o miłosierdzie Boga samego dla ludzkości, to niech zrozumie bodaj motyw owej troski podyktowanej miłością człowieka i wszystkiego co ludzkie, a co, w odczuciu tak bardzo wielu współczesnych, jest zagrożone wielkim niebezpieczeństwem”³⁰⁶.

Więc także nasze czasy nie są wolne od konieczności uznania i wzywania Maryi jako naszej Oędowniczki dzisiaj, aby Ona jeszcze raz zechciała uprosić nowe zstąpienie Ducha Świętego dla duchowego odrodzenia Ludu Bożego w dzisiejszym świecie.

Streszczenie

Maryja, w swojej roli Orędowniczki Ludu Bożego, przynosi do Boga prośby i potrzeby rodziny ludzkiej, szczególnie w czasach niebezpieczeństw i trudności. Ta rola pomocniczego wstawiennictwa za Ludem Bożym znajduje biblijną zapowiedź w roli Królowej Matki, najwyższej orędowniczki w potrzebach ludu Izraelskiego, wobec swego syna króla (por..1.Krl.2,.19). Ta rola Królowej i Orędowniczki Starego Testamentu, została wypełniona w Nowym Testamencie przez Maryję, Matkę Chrystusa Króla, prawowitą Królową i Orędowniczkę w nowym Królestwie Bożym nowego Izraela (por..Łk.1,.32; Łk.1,.44; J.2,.1-11). Wielka Pani z Nowego Testamentu ściśle uczestniczyła razem z Panem w zdobywaniu na nowo Królestwa za cenę Krzyża (J.19,.26) i dlatego po chwalebnym Wniebowzięciu, została ukoronowana, jako Królowa nieba i ziemi (por. Ap.12,.1). Zwycięski Chrystus jest Królem wszystkich narodów (por..Ap 15,.3; 19,.16; 1.Tm 1,.17; Ap.12,.5), również Maryja jest Królową i Matką wszystkich narodów (por..Iz 66,.7-14; 1 Krl 2, 19; Ps.87,.1-5; Łk 1, 32; Ap 12, 1).

Po swoim chwalebnym Wniebowzięciu Maryja nie tylko nie zaprzestała swej roli Królowej i Odrędowniczki Ludu Bożego, ale u tronu swego Syna w niebie, zdecydowanie rozpoczyna swą rolę Orędowniczki w potrzebach i brakach ludzkości. Rola Maryi jako Orędowniczki jest nierozerwalnie złączona z Duchem Świętym, Pocieszycielem obiecanym przez Zbawiciela (por..J.15,.26); do tego to Ducha Orędowniczka wstawiała się za pierwszymi uczniami Pana w dzień Zielonych Świąt (por. Dz 1, 4).

Zjednoczone wstawiennictwo Ducha i Orędowniczki (por..Ap.22,.17) za Kościołem trwać będzie aż do drugiego przyjścia Chrystusa Króla (por. Mk.13,.7) i szczególnie jest potrzebne w dzisiejszej naszej krytycznej godzinie historii ludzkości, która, jak mówi papież Jan Paweł II jest otoczona wielu niebezpieczeństwami i trudnościami.

Złączmy się, więc, z naszym obecnym Ojcem Świętym w modlitwie, którą możnaby uważać za rodzaj współczesnego 'Pod Twoją obronę', o wstawienniczą pomoc Maryi, Orędowniczki Ludu Bożego, aby ubłagać „nowe zstąpienie” Ducha Świętego, na wiernych i dzisiejszy świat:

Najświętsza Dziewico

Matko Chrystusa i Matko Kościoła...

otwórz nasze serca na niezmierzone

horyzonty królestwa Bożego

i głoszenia Ewangelii wszelkiemu stworzeniu.

Twoje matczyne serce zna liczne

niebezpieczeństwa i ogrom zła,

które dzisiaj przytłacza

mężczyzn i kobiety...

Panno mężna

natchnij nas siłą Ducha i ufnością w Bogu,

abyśmy umieli przezwyciężać

wszystkie przeszkody,

które napotykamy wypełniając naszą misję.

Naucz nas traktowania rzeczywistości świata

z żywym poczuciem

chrześcijańskiej odpowiedzialności

i z radosną nadzieją

na przyjście Królestwa Bożego,

nieba nowego i ziemi nowej.

Ty, która z Apostołami w wieczerniku, trwałaś na modlitwie

oczekując przyjścia Ducha Pięćdziesiątnicy,

proś o nowe Jego rozlanie

na wszystkich katolików świeckich,

mężczyzn i kobiety,

ażeby w pełni sprostali swojemu powołaniu

i swojej misji, wezwani

– jako latorośle prawdziwego krzewu winnego –

do przynoszenia obfitego owocu

dla życia świata.

Dziewico Matko,

prowadź nas i wspieraj, abyśmy zawsze żyli jak prawdziwi

synowie i córki Kościoła Twojego Syna

i przyczyniali się do utrwalania tu na ziemi

cywilizacji prawdy i miłości,

zgodnie z wolą Boga i dla Jego chwały.

Amen³⁰⁷.

Zakończenie

 g

WSPÓŁODKUPICIELE W CHRYSTUSIE

Maryja Współodkupicielka

Współczesny Wzór Kościoła

Każda objawiona prawda o Maryi, Matce Jezusa, ma głębokie znaczenie dla zbawczej wędrówki pielgrzymującego Kościoła. Sobór Watykański Drugi mówi: „Blogosławiona zaś Dziewica z racji daru i roli boskiego macierzyństwa, dzięki czemu jednoczy się z Synem Odkupicielem, i z racji swoich szczególnych lask i darów związana jest głęboko także z Kościołem”³⁰⁸. Maryja jest najwznioślejszym wzorem Kościoła i jako Dziewica i matka, Matka Jezusa wciela niepokalany i doskonały wzór, który Lud Boży stara się naśladować w swoich wysiłkach „pokonania grzechu i wzrastania w świętości”³⁰⁹.

Możemy więc zauważyć, że objawiona prawda o Maryi, Współodkupicielce wraz z Odkupicielem, i wynikającymi rolami, jak Pośredniczki wszystkich łask i Orędowniczki Ludu Bożego, ukazuje ważny eklezjalny model Kościoła, który usiłuje stać się takim, jak Maryja, jego „wzniosły pierwowzór”³¹⁰.

Odnośnie zależności między Maryją i Kościołem, Sobór stwierdza: „A podczas gdy Kościół w osobie Najświętszej Maryi Panny już osiąga doskonałość, dzięki której istnieje nieskalany i bez zmazy (por..Ef.5,.27), chrześcijanie ciągle jeszcze starają się usilnie o to, aby przezwyciężając grzech wzrastać w świętości”³¹¹. Prawdziwe jest podobne rozróżnienie współodkupieńczej roli Maryi z Chrystusem w stosunku do Kościoła. Żadne inne stworzenie nie może przypisywać sobie tak ścisłego uczestnictwa w nabywaniu łask odkupienia jak Maryja, która „utrzymała wiernie swe zjednoczenie z Synem aż do Krzyża, przy którym nie bez postanowienia Bożego stanęła (por..J.19,.25), najgłębiej ze swym Jednorodzonym współcierpiała i z ofiarą Jego złączyła się matczynym duchem, z miłością godząc się, aby doznała ofiarniczego wyniszczenia żertwa z Niej narodzona”³¹². W tym znaczeniu jest tylko jedna współodkupicielka wraz z Odkupicielem w odzyskiwaniu łask Odkupienia (por. Łk 1, 38; J 19, 26).

Ale jako model i wzór, Współodkupicielka ukazuje Ludowi Bożemu ogromnie bogaty wzór nieustannego „zabiegania o chwałę Chrystusa” i „ustawicznego postępowania w wierze, nadziei i miłości oraz szukania we wszystkim woli Bożej i wykonywania jej”³¹³.

Por. Kol 1, 24; 1 Kor 3, 6 – „Współodkupiciele

w Chrystusie”

Maryja jako Współodkupicielka ukazuje ludowi Bożemu szczególnie bogaty wzór odnośnie chrześcijańskiego powołania i misji stania się „współpracownikami” albo „współodkupicielami” w Chrystusie (por..1.Kor.3,.6). Jest to wzniosłe wezwanie Boże do wiernych przez św. Pawła, aby „dopełniać braki udręk Chrystusa, dla dobra Jego Ciała, którym jest Kościół” (Kol 1, 24).

Życie Maryi jako Współodkupicielki, w naśladowaniu swego Syna Odkupiciela, jest dynamicznym osobistym oświadczeniem i dowodem, że w chrześcijańskim życiu cierpienie jest odkupieńcze. Bardziej niż wszyscy inni wierni, Maryja Współodkupicielka jest Tą, która odpowiada przez antycypację na chrześcijańskie wezwanie aby dopełniać to, czego brakuje cierpieniom Chrystusa, dla dobra Jego Ciała, którym jest Kościół. Papież Pius XII, w encyklice o Ciele Mistycznym, mówi o współodkupieńczym życiu Maryi: „To właśnie Ona, druga Ewa, wolna od wszelkiego grzechu, pierworodnego i osobistego, i zawsze jak najściślej zjednoczona ze swym Synem, ofiarowała Go na Golgocie Ojcu Przedwiecznemu za wszystkie dzieci Adama, skalane grzechem jego nieszczęsnego upadku, a Jej prawa Matki i Jej macierzyńska miłość były włączone w tę całopalną ofiarę. W ten sposób Ta, która, według ciała, była Matką naszej Głowy, tytułem dołączonego prawa cierpienia i chwały, stała się, według Ducha, Matką wszystkich Jego członków. To właśnie Ona swoimi przemożnymi modlitwami spowodowała, że Duch naszego Boskiego Odkupiciela, już dany u Krzyża, został zesłany, wraz z cudownymi darami, na nowo założony Kościół w dniu Zielonych Świąt; w końcu, z odwagą i ufnością niosąc straszliwy ciężar swego bólu i opuszczenia, Ona, prawdziwa Królowa Męczenników, więcej niż wszyscy wierni dopełnia braki udręk Chrystusa  dla dobra Jego Ciała, którym jest Kościół”³¹⁴.

Jan Paweł II stwierdza, że Maryja ma prawo do specjalnego tytułu, ze względu na Jej szczególny wkład do Ewangelii cierpienia dla dobra Kościoła: „Jako świadek męki Syna dzięki obecności i jako jej uczestniczka poprzez współcierpienie, Maryja dała jedyny w swoim rodzaju wkład w Ewangelię cierpienia, przeżywając już wcześniej to, co św. Paweł wyraził... Ma też Ona szczególniejsze prawo powiedzieć, że ona 'dopełnia w swym własnym ciele' – jak i w swej duszy – 'tego, czego nie dostaje cierpieniom Chrystusa'”³¹⁵.

Ale, Lud Boży także, przez powołanie do naśladowania chwalebnego przykładu Maryi Współodkupicielki, wezwany jest do wielkodusznego uczestnictwa w przyczynianiu się do „dopełniania braków udręk Chrystusa dla dobra Jego Mistycznego Ciała” (por. Kol 1, 24).

„Chrystus nie ukrywał wobec swoich słuchaczy potrzeby cierpienia”³¹⁶, mówi Jan Paweł II, i „Uczestnicy cierpień Chrystusa przechowują w swoich własnych cierpieniach najszczególniejszą cząstkę nieskończonego skarbu odkupienia świata i tym skarbem mogą się dzielić z innymi”³¹⁷.

W wielkich tajemnicach Odkupienia i Mistycznego Ciała Chrystusa, znajdujemy autentyczne odkupieńcze znaczenie i pożytek dla Kościoła dzięki właściwej chrześcijańskiej reakcji na ludzkie cierpienie. Jan Paweł wyjaśnia: „Oto bowiem, ten kto cierpi w zjednoczeniu z Chrystusem... ten nie tylko czerpie z Chrystusa ową moc, o jakiej była mowa poprzednio, ale ten także 'dopełnia' swym cierpieniem 'brak udręk Chrystusa'. W tym ewangelicznym obrazie uwydatnia się w sposób szczególny prawda o twórczym charakterze cierpienia. Cierpienie Chrystusa stworzyło dobro Odkupienia świata. To dobro, samo w sobie, jest niewyczerpalne i nieskończone. Żaden człowiek nie może niczego dodać do dobra Odkupienia. Równocześnie jednak, w tajemnicy Kościoła jako swojego Ciała, Chrystus niejako otworzył własne odkupieńcze cierpienie na każde cierpienie człowieka. O ile człowiek staje się uczestnikiem cierpień Chrystusa – w jakimkolwiek miejscu świata i w czasie historii – na swój sposób dopełnia to cierpienie przez które Chrystus dokonał Odkupienia świata. Czy to znaczy, że Odkupienie świata dokonane przez Chrystusa jest niepełne? Nie. To znaczy tylko, że Odkupienie dokonane mocą zadośćczyniącej miłości, jest stale otwarte na każdą miłość 'która wyraża się w ludzkim cierpieniu'”³¹⁸.

Jest to część wzniosłego powołania chrześcijańskiego aby stać się współodkupicielami w Chrystusie idąc za chwalebnym przykładem Współodkupicielki. Papież Pius XII wzywa wiernych do uczestniczenia (jako współodkupiciele z jedynym Odkupicielem), w przelewaniu łask Odkupienia na ludzką rodzinę: „Nasza gorliwa miłość Kościoła domaga się tego, a także nasza braterska miłość dusz, które Kościół rodzi w Chrystusie. Chociaż bowiem okrutna męka i śmierć naszego Zbawiciela wysłużyła Kościołowi nieskończony skarbiec łask, niezbadana opatrzność Boża zadecydowała, że te łaski nie będą dawane wszystkie naraz; ale, ich większa lub mniejsza obfitość będzie uzależniona, w nie małej części, od naszych dobrych uczynków, które ściągają na ludzkie dusze deszcz niebieskich darów, darmo rozdawanych przez Boga”³¹⁹.

Chociaż wierni nie mogą uczestniczyć w nabywaniu łask Odkupienia, jak tego dokonali Odkupiciel i Współodkupicielka, nasz Bóg dał nam wzniosłe zaproszenie i przywilej, abyśmy przez nasze zasługujące cierpienia, chrześcijańskie dobre uczynki, dzieła miłosierdzia, stawali się współodkupicielami w Chrystusie przez uczestnictwo w przydzielaniu tych darów niebieskich Ludowi Bożemu i światu, który dzisiaj tak bardzo potrzebuje obfitych łask Odkupienia.

Maryja Współodkupicielka jest dla Ludu Bożego bogatym wzorem odkupieńczej wartości chrześcijańskiego cierpienia i dobrych uczynków, jest Ona także macierzyńskim wezwaniem, w imię Jej odkupującego Syna, do dania odpowiedzi na wzniosłe wezwanie stania się współodkupicielami w Chrystusie dla dobra Kościoła dzisiaj. Zwłaszcza w czasach kiedy Kościół może doświadczać szczególnych prób i cierpień³²⁰, objawiona prawda o Maryi Współodkupicielce, ofiarowuje Kościołowi wzniosły wzór, aby przypomnieć Ludowi Bożemu, że każde ludzkie cierpienie i każdy akt chrześcijańskiej miłości, może mieć odkupieńcze znaczenie, oraz, że Krzyż naszego Odkupiciela musi być znowu umieszczony pośrodku świata, i że musi być niesiony przez wiernych dla zbawienia i uświęcenia świata.

Oświadczenie końcowe

Wzniosłe role Maryi, Matki Jezusa, jako Wspołodkupicielki z Odkupicielem, Pośredniczki wszystkich łask z Pośrednikiem i Uświęcicielem, i Orędowniczki Ludu Bożego, są opatrznościowymi rolami Niepokalanej Matki Boga i mają mocną podstawę w Piśmie Świętym i Tradycji Apostolskiej, oraz w autorytatywnym i stałym nauczaniu Magisterium Kościoła.

We wstępie do traktatu o Najświętszej Maryi Pannie³²¹, Ojcowie Soboru Watykańskiego Drugiego, umieszczają następujące dobrowolne ograniczenie odnośnie rozdziału o Najświętszej Maryi Pannie: „Sobór święty... nie zamierza jednak przedstawiać pełnej nauki o Maryi ani rozstrzygać kwestii jeszce nie całkowicie wyjaśnionych pracą teologów. Zachowują tedy nadal swoje prawo poglądy, jakie w szkołach katolickich swobodnie podaje się o Tej, która w Kościele świętym zajmuje miejsce najwyższe po Chrystusie, a zarazem nam najbliższe”³²². Maryjne role Współodkupicielki, Pośredniczki i Orędowniczki były nie tylko nauczane i głoszone na całym świecie w czasie przed Soborem³²³, na katolickich uniwersytetach i w seminariach, ale jeszcze Ojcowie Soboru wzywają do pełniejszego naukowego uzupełnienia dotyczącego natury i roli Matki Jezusa w Jej opatrznościowej roli w Bożym dramacie ludzkiego zbawienia.

Wraz z głębokim wkładem naszego obecnego Ojca Świętego, papieża Jana Pawła II, dla zrozumienia pośredniczącej tajemnicy Maryi z Chrystusem i z Kościołem; z rozjaśnieniem dodanym przez takich teologów, jak św. Maksymilian Kolbe, odnośnie decydującej roli Ducha Świętego w osobie i roli Maryi w Kościele; oraz, zgodnie z inspiracją Soboru Watykańskiego Drugiego, z nowym wejrzeniem w mocne biblijne i patrystyczne podstawy tych Maryjnych ról; a także w świetle powtarzanego i stałego nauczania Magisterium Kościoła dotyczącego tych Maryjnych ról, pozostaje jeszcze tylko jedno ostatnie działanie, aby te Maryjne role, Współodkupicielki, Pośredniczki i Orędowniczki, role opatrznościowe, przedziwnie zrządzone przez doskonałą wolę Boga i posłusznie wypełnione przez Maryję, – doprowadzić do najpełniejszego uznania i włączenia w kościelne życie Ludu Bożego: ażeby nasz Ojciec Święty, na mocy swego urzędu Namiestnika Chrystusowego na ziemi, i kierowany Duchem Prawdy, zdefiniował i ogłosił, Maryjne role Współodkupicielki, Pośredniczki wszystkich łask i Orędowniczki Ludu Bożego, które w rzeczywistości stanowią jedną podstawową odkupieńczą rolę z Odkupicielem i Uświęcicielem w swoich różnych aspektach, jako dogmat chrześcijański objawiony przez Boga, dla słusznej czci Matki Jezusa i dla dobra jednego, świętego, katolickiego i apostolskiego Kościoła Chrystusowego. Wtedy i tylko wtedy, Kościół głosiłby odważnie i stanowczo całą prawdę o Maryi, Matce Chrystusa i Kościoła. Takie papieskie określenie Maryi jako Współodkupicielki, Pośredniczki i Orędowniczki, gdyby taka była wola Boża, byłoby kościelnym wypełnieniem własnego proroctwa Maryi, danego jej mocą Ducha Świętego, o samej sobie: „Oto bowiem błogosławić Mnie będą odtąd wszystkie pokolenia” (Łk 1, 48).

Zakończmy natchnioną modlitwą Starego Testamentu z Księgi Tobiasza, która zapowiada chwalę Nowej Jerozolimy. Ponieważ Maryja zawsze jest najwznioślejszym przykładem i wzorem Kościoła³²⁴, ta pieśń Starego Testamentu może w całej pełni być zastosowana do Matki Jezusa, która jest pierwszym członkiem Nowej Jerozolimy, wielkim Tabernakulum Pana, wzniosłą Córą Syjonu, wybraną Współodkupicielką, Pośredniczką i Orędowniczką Ludu Bożego:

Wspaniałe światło promieniować będzie na wszystkie krańce ziemi.

Liczne narody przyjdą do ciebie z daleka

i mieszkańcy wszystkich krańców ziemi

do świętego twego imienia.

Dary mają w swych rękach

dla Króla niebios.

Z pokolenia na pokolenie oddawać ci będą chwałę,

a imię „Wybranej” przejdzie na przyszłe pokolenia.

Przeklęci niech będą wszyscy,

którzy mówią (przeciw tobie) obraźliwie,

przeklęci niech będą wszyscy

którzy cię burzą

i wywracają mury twoje,

i ci wszyscy, którzy wieże twoje obalają

i palą twoje mieszkania.

A błogosławieni niech będą na wieki ci wszyscy,

którzy czczą ciebie.

A więc raduj się, wesel z powodu synów sprawiedliwych,

bo wszyscy będą zgromadzeni

i uwielbiać będą Pana wieków,

szczęśliwi, którzy cię miłują,

i szczęśliwi, którzy się cieszą z twego pokoju.

Szczęśliwi ci ludzie, którzy się smucą

wszystkimi plagami twymi,

ponieważ w tobie cieszyć się będą

i oglądać wszelką radość twoją na wieki.

(Tb 13, 13-16)

VOX POPULI MARIE MEDIATRICI

APEL

Drogi Czytelniku!

Vox Populi Mariae Mediatrici, Głos Ludu dla uczczenia Maryi Pośredniczki, jest grupą ludzi świeckich, którzy starają się żeby Papież ogłosił, że Najświętsza Maryja Panna jest Współodkupicielką, Pośredniczką w rozdawaniu łask wszelkich i Orędowniczką Ludu Bożego.

Papieskie zdefiniowanie roli Maryi jako Współodkupicielki, Pośredniczki i Orędowniczki spowoduje wylanie wielu łask na dzisiejszy Kościół, odda należytą cześć Matce Jezusa i wypełni proroctwo: „Oto bowiem błogosławić Mnie będą odtąd wszystkie pokolenia”.

Jeśli czujesz się powołanym do przyłączenia się do tego ruchu, chcielibyśmy zaproponować następujący plan akcji:

1..Przeczytaj dziełko „MARYJA: WSPÓŁODKUPICIELKA, POśREDNICZKA, ORĘDOWNICZKA”, jest to traktat napisany przez dr. M. Miravalle, który na podstawie Pisma świętego i tradycji rozwija doktrynę, że Maryja jest Współodkupicielką, Pośredniczką i Orędowniczką.

2..Podpisz załączoną petycję i wyślij do Vox Populi. Możesz to uczynić także drogą elektroniczną na stronie www.voxpopuli.org

3..Rozpowszechnij wyżej wspomniane dziełko między swoimi przyjaciółmi, członkami twojej parafii, tymi którzy mają specjalne nabożeństwo do Maryi itd. Nie zapomnij przy tym o swoim księdzu Proboszczu.

4..Zbierz dodatkowe petycje od Katolików i wyślij je do Vox Populi.

▲ 

Bardzo szerokie opracowanie tematu: „Współodkupicielka, Pośredniczka i Orędowniczka”  – w języku angielskim, znajdziesz na stronie: www.voxpopuli.org

.

.

.

.

.

.