Diecezja Haarlem

 

Stanowisko Kościoła odnośnie Objawień Pani Wszystkich Narodów

 

Publikacja Komisji Towarzyszącej

Haarlem, 25 października 2002 r.

 

Po oświadczeniu, złożonym 31 maja 2002 r przez biskupa Diecezji Haarlem, dotyczącym autentyczności objawień świętej Dziewicy Maryi jako Pani Wszystkich Narodów w Amsterdamie w latach 1945 - 1959, pojawiły się w różnych mediach publikacje, ktore ponownie usiłowały przedstawić stanowisko Kościoła. Niektóre z tych publikacji są niepełne i zawierają nieścisłości.

Komisja przedstawia poniżej rzeczywisty przebieg wydarzeń - odnośnie stanowiska Kościoła, bazując na materiałach znajdujących się w archiwum Diecezji Haarlem.

Według kościelnych przepisów i wytycznych, lokalny biskup ma pierszeństwo do wypowiedzenia się o autentyczności objawień prywatnych w swojej diecezji. Kongregacja Nauki Wiary może to później potwierdzić, ale nie musi. Regułą jest, że w swojej ocenie lokalny biskup ma do dyspozycji trzy kwalifikacje: „Constat de supernaturalitate”, co oznacza: Pochodzenie nadprzyrodzone jest pewne; „Non constat de supernaturalitate”, co oznacza: Pochodzenie nadprzyrodzone nie jest pewne oraz „Constat de non supernaturalitate”, co oznacza: Jest pewne, że pochodzenie nadprzyrodzone nie miało miejsca. Oprócz tych trzech wypowiedzi o autentyczności mogą być wydawane wypowiedzi dyscyplinarne. Nie jest rzadkością, że w miarę upływu czasu wydawanych jest więcej niż jedna wypowiedź w określonej sprawie.

W ciągu ponad 50 lat, w Diecezji Haarlem, objawienia i kult skupiały uwagę pięciu następujących po sobie  biskupów. Dwukrotnie miał miejsce okres bardziej intensywnego badania – najpierw w czasie pełnienia urzędu przez JE biskupa Huibers i drugi raz po objęciu diecezji przez JE biskupa Zwartkruis.

1. JE biskup J.P. Huibers, 1935 - 1960

Po pierwszej intensywnej fazie badań w 1956 r. JE biskup Huibers przedstawił w swoim wyjaśnieniu orzeczenie komisji badawczej (Analecta 07-05-1956 r.). Wyrażało ono opinię, iż objawienia nie można ocenić jako nadprzyrodzone. Komisja badawcza stwierdziła w swoim raporcie, że badanie nie zostało jeszcze zakończone. Sam biskup nie wypowiedział swojej opinii o autentyczności, ani na podstawie oceny komisji, ani na podstawie swojego przekonania. On ograniczył się do wypowiedzi dyscyplinarnej i powtórzył swoją opinię z roku 1954 i 1955: zakaz publicznego kultu. Jego wypowiedź dyscyplinarna została potwierdzona przez święte Oficjum 13 marca 1957 r.  święte Oficjum powiadomiło przy tym, iż nie jest wykluczone, że w przyszłości mogą być wydane nowe informacje.

W latach następnych zostały spisane nowe doświadczenia widzącej i przekazane biskupowi. Biskup wątpiąc teraz we wprowadzoną przez komisję procedurę  i jej ocenę, rozważał ponowne otwarcie badania.

Po wymianie korespondencji z konsultantem świętego Oficjum nie podjęto żadnej decyzji. JE biskup Huibers nie zaprzestał jednak interesować się tą kwestią. Po złożeniu urzędu w 1960 r. jego przekonanie o autentyczności objawień zaczęło wzrastać. Udowadnia to korespondencja i świadectwa.

II. JE biskup A.E. van Dodewaard, 1960 - 1966

JE biskup van Dodewaard był kolejnym, który zaznajomił się z aktami. Wszystkie objawienia doświadczone przez widzącą, a trwające do 31 maja 1959 r., były już wtedy ujęte w aktach.

Według oceny czterech profesorów teologii sprawa nie była wystarczająco zbadana i w związku z tym stwierdzono, iż nie jest jeszcze zakończona. W 1961 r. zwrócili się oni do Papieża z prośbą o ponowne otwarcie badania. W odpowiedzi na to, diecezja otrzymała list od świętego Oficjum (podpisany: Parente, assessor, 25 sierpnia 1961 r.), w którym nie pozwolono na podjęcie jakiegokolwiek dalszego postępowania. Zdecydowanie utrzymano więc wypowiedź biskupa z 1956 r. i jej potwierdzenie przez święte Oficjum z 1957 r.

Obecnie w mediach przedstawiana jest błędna treść tego listu. W liście świętego Oficjum z 25 sierpnia 1961 r. nie były bowiem zamieszczone słowa: „sprawa jest definitywnie zamknięta...” czy też: „...orędzia są fałszywe i ich publikacja jest zabroniona...” Tego rodzaju publikacje powodują niepotrzebny zamęt. A zatem wypowiedź dyscyplinarna pozostała.

Co dotyczy autentyczności, to faktycznie wchodziło w rachubę „non constat”.

III. JE biskup Th. H. J. Zwartkruis, 1966 - 1983

JE Biskup Zwartkruis zadecydował ponownie podjąć badanie i powołał komisję w 1967 r.

Uczynił to w uzgodnieniu z Kongregacją Nauki Wiary. Kongregacja zajęła ponownie swój punkt widzenia z 1961 r., stwierdzający, że nie ma miejsca dla podjęcia jakiegokolwiek dalszego postępowania. W wyjaśnieniu z 29 stycznia 1973 r. JE biskup Zwartkruis, podobnie jak jego poprzednik JE biskup Huibers, przekazał rady i zalecenia swojej komisji. Komisja skłaniała się ku naturalnemu wyjaśnieniu wydarzeń, jednak zaleciła zezwolenie na publiczne oddawanie czci.

Biskup, podobnie jak jego poprzednicy, oficjalnie wypowiedział się odnośnie autentyczności objawień, przejmując  jednocześnie rady i zalecenia komisji. On ograniczył się - tak jak jego poprzednik JE biskup Huibers - do wypowiedzi dyscyplinarnej. Nowością w stosunku do jego poprzedników był fakt, że JE biskup Zwartkruis wyrażał dążenie do wydania zezwolenia na publiczne oddawanie czci.

Po przedłożeniu powyższego Kongregacji Nauki Wiary, która potwierdziła wymienione przez JE biskupa Huibers ograniczenia, postanowiono zdecydowanie utrzymać sytuację dyscyplinarną z 1956 r.

W maju 1974 r. Kongregacja przysyła list do biskupa Diecezji Haarlem (Analecta sierpień 1974 r.), wskazując na powzięte decyzje z 1956 r. i stwierdzenie, że „nadprzyrodzone pochodzenie objawień nie jest pewne”.

Co dotyczy zaś autentyczności, to zachowano „non constat”. To zostało jeszcze raz potwierdzone w 1987 r. w liście kardynała Ratzingera do kardynała Vachon van Québec.

IV. JE biskup H. J. A. Bomers, 1983 - 1998

Po tej wypowiedzi, w latach następnych, akta zostały uzupełnione jeszcze większą ilością nowego materiału.

JE biskup Bomers, następca JE biskupa Zwartkruis, zaznajomił się z treścią akt i osobiście zgłębił sprawę. Tak jak jego poprzednicy, miał on także osobisty kontakt z widzącą.

W międzyczasie kult rozpowszechnił się na skalę światową.

W 1996 r. JE biskup Bomers razem z biskupem pomocniczym JE J.M. Punt, w uzgodnieniu z Kongregacją, zezwolił na publiczny kult, nie wypowiadając się przy tym odnośnie autentyczności. Nowa faza rozpoczęła się. Kult rozwijał się szybko i coraz natarczywiej proszono lokalnego biskupa o wyraźne wypowiedzenie się odnośnie autentyczności. Upływ czasu i rozwój wydarzeń rzucały nowe światło na objawienia i definitywną wypowiedź na ich temat. Oceny autentyczności: „constat" lub "constat non” jeszcze nie dokonano.

V. JE Biskup J. M. Punt, 1998 - obecnie

Obecny biskup Diecezji Haarlem JE Punt został skonfrontowany z tym nowym rozwojem wydarzeń, w którym sprawa Pani Wszystkich Narodów ponownie stała się aktualna. Po upływie 50 lat i po dwóch intensywnych fazach badań uważał on, iż nowe badanie jest już niemożliwe - widząca w międzyczasie zmarła.

Wszystkie możliwe pro i contra argumenty były wystarczająco udokumentowane. Z tego też powodu przestudiował on ponownie dotychczasowe badania, a ich rezultaty raz jeszcze przedłożył niektórym teologom i psychologom, prosząc równocześnie współbraci biskupów o poradę w zakresie dalszego rozwoju.

To, w połączeniu z modlitwą i teologiczną refleksją, doprowadziło go do stwierdzenia, że pochodzenie Objawień Amsterdamskich jest nadprzyrodzone. To uznanie autentyczności wyraził w oficjalnym oświadczeniu 31 maja 2002 r.

W samym oświadczeniu jak i w dołączonym liście pasterskim zamieścił następujące uwagi:

Uznanie dotyczy objawień Maryi, jako Pani Wszystkich Narodów, w latach 1945-1959. Objawienia miały miejsce w obecności osób trzecich i były zapisywane.

Biskup uznaje je za istotnie autentyczne. Stwierdza przy tym, iż wpływ ludzkiego czynnika pozostaje obecny - mozliwości i ograniczenia osoby widzącej.

Biskup przypomina, iż prywatne objawienie nie jest nigdy wiążącym dla sumienia wierzącego. Każdy w swoim życiu religijnym pozostaje wolnym w oddawaniu tego kultu.

Biskup powołał komisję towarzyszącą, w celu śledzenia rozwoju kultu i dogłębnego zrozumienia jego znaczenia.

A wszystko to dla poprawnego kościelnego i teologicznego rozwoju tegoż kultu.

Haarlem, 25 października 2002 r.

Podpisał: Raphl Soffner Koordynator komisji